کدام عصا طبی است؟
کدام عصا طبی است؟
عصا، به‌عنوان ابتدایی‌ترین و در عین حال پراستفاده‌ترین وسیله کمکی در راه رفتن، هزاران سال است که بشر را در جابه‌جایی بهتر و حفظ تعادل یاری می‌کند. با گذشت زمان و پیشرفت علم پزشکی و توانبخشی، طراحی عصاها نیز دچار تحولات بسیاری شده است. امروزه در کنار عصاهای سنتی و ساده، گزینه‌های متعددی با نام «عصای طبی» در بازار وجود دارند که هرکدام مدعی بهبود سلامت و کارایی بیمار هستند. پرسش مهم آن است که «کدام عصا واقعاً طبی است و برای بیماران و سالمندان انتخاب مناسبی به‌شمار می‌آید؟»
در این نوشته، به‌صورت تخصصی، مهم‌ترین معیارهای انتخاب یک عصای طبی را بررسی کرده و تفاوت آن با عصاهای معمولی را روشن می‌کنیم. همچنین به نقش اصول ارگونومی، استانداردهای پزشکی، و ملاحظات فیزیوتراپی در تعیین ویژگی‌های یک عصای ایدئال خواهیم پرداخت.
تعریف عصای طبی
«عصای طبی» به وسیله‌ای گفته می‌شود که از نظر طراحی، ساختار و متریال، مطابق با استانداردهای پزشکی و ارگونومیک باشد و هدف اصلی آن کمک به بیماران، سالمندان، و افرادی با مشکلات اسکلتی-عضلانی در راه رفتن است. عصای طبی صرفاً یک تکیه‌گاه موقت برای کم کردن فشار پاها نیست؛ بلکه ابزاری حساب‌شده و تخصصی است تا ضمن کاهش فشار بر مفاصل و ناحیه‌ی آسیب‌دیده، الگوی راه رفتن (گیت) را اصلاح کرده و احتمال عدم تعادل و سقوط را به حداقل برساند.
در تعریفی جزئی‌تر، می‌توان گفت که یک عصای طبی باید تمامی مشخصات زیر را رعایت کند:
ارتفاع قابل تنظیم یا متناسب با قد کاربر (مطابق معیارهای استاندارد)
دسته‌ی ارگونومیک برای جلوگیری از فشار بیش از حد بر مچ دست و ساعد
پایه‌ی ضدلغزش برای کاهش خطر زمین‌خوردگی
سبک بودن و در عین حال مقاومت بالا (استفاده از متریال مناسب)
طراحی شده بر اساس ارگونومی انسانی و اصول بیومکانیک راه رفتن
عدم رعایت هریک از موارد فوق، می‌تواند کارایی عصا را در حوزه‌ی پزشکی کاهش دهد و گاه خطر آسیب‌های جانبی را افزایش دهد. بنابراین، برای آن که عصایی را طبی بنامیم، بایستی آزمون‌های بالینی و استانداردهای معتبری را گذرانده باشد و یا دست‌کم مطابق اصول شناخته‌شده‌ی فیزیوتراپی و ارتوپدی طراحی شده باشد.
جایگاه عصای طبی در توانبخشی و بازتوانی
استفاده از عصا در بسیاری از برنامه‌های فیزیوتراپی و بازتوانی پس از عمل‌های جراحی یا صدمات اسکلتی-عضلانی توصیه می‌شود. افرادی که از درد زانو، لگن، مچ پا یا حتی کمردرد مزمن رنج می‌برند، می‌توانند با بهره‌گیری از عصای طبی، فشار وارد بر اندام تحتانی را کاهش داده و الگوی راه رفتن خود را اصلاح کنند.
از سوی دیگر، سالمندانی که دچار کاهش تعادل و قدرت عضلانی شده‌اند، با استفاده از یک عصای استاندارد می‌توانند اعتمادبه‌نفس بیشتری در راه رفتن داشته باشند و خطر زمین‌خوردگی و شکستگی لگن یا استخوان‌های دیگر را کم کنند. از منظر توانبخشی، عصای طبی در موارد زیر کاربرد ویژه دارد:
عمل‌های ارتوپدی: پس از عمل تعویض مفصل زانو یا لگن، یا جراحی‌هایی که به هر نحو از مفاصل تحتانی محافظت می‌کنند.
آسیب‌های ورزشی: در دوران نقاهت پس از پیچ‌خوردگی مچ پا، کشیدگی رباط‌ها، یا شکستگی‌های خفیف.
مشکلات نورولوژیک: در افرادی که دچار بیماری‌های عصبی (مانند پارکینسون) هستند و در حفظ تعادل دچار ضعف می‌شوند.
نقایص مادرزادی و بیماری‌های مزمن که الگوی راه رفتن را تحت تأثیر قرار می‌دهند (برای مثال، برخی انواع فلج مغزی).
معیارهای کلیدی در انتخاب عصای طبی
ارتفاع مناسب
ارتفاع عصا مهم‌ترین عامل در پیشگیری از وارد آمدن فشار اضافی بر کمر، شانه‌ها و مچ دست است. اگر عصا بیش از حد کوتاه باشد، فرد به سمت پایین خم می‌شود و این مسئله باعث فشار بر دیسک‌های کمری و گردنی می‌گردد. اگر عصا خیلی بلند باشد، شانه بالا می‌رود و در نتیجه مفصل شانه و مچ دست در حالت غیراستاندارد قرار می‌گیرند.
استاندارد اندازه‌گیری
به‌طور کلی، زمانی که فرد ایستاده و دست خود را به شکل طبیعی کنار بدن قرار می‌دهد، دسته‌ی عصا باید تقریباً با چین مچ دست او در یک ارتفاع باشد. در این حالت، آرنج حدود ۱۵ تا ۳۰ درجه خم می‌شود. بسیاری از عصاهای طبی مدرن، قابلیت تنظیم ارتفاع دارند و با چند پله یا مکانیسم تلسکوپی، می‌توان آن را دقیقاً با قد بیمار هماهنگ کرد.
طراحی ارگونومیک دسته
یکی از وجوه تمایز یک عصای طبی با نمونه‌های معمولی، داشتن دسته‌ای است که مطابق آناتومی دست طراحی شده باشد. سطح اتکای کافی برای کف دست، انحنای مناسب برای قرارگیری انگشتان و جلوگیری از خم‌شدگی مچ، و استفاده از موادی که اصطکاک و راحتی خوبی فراهم کنند (نظیر فوم نرم یا لاستیک باکیفیت)، همگی در کاربر حس اطمینان و راحتی ایجاد می‌کند. برخی از دسته‌های طبی دارای شکل «T» یا «Derby» هستند که به پخش یکنواخت فشار در دست کمک می‌کند.
وزن و متریال بدنه
عصای طبی باید سبک باشد تا کنترل آن برای فرد آسان باشد؛ به‌ویژه برای بیمارانی که ممکن است قدرت عضلانی اندکی در بازو داشته باشند. اما در کنار سبکی، استحکام بدنه اهمیت دارد تا فرد بتواند بخشی از وزن بدن را بدون نگرانی روی عصا منتقل کند. امروزه، استفاده از آلومینیوم آنودایز، فیبر کربن یا آلیاژهای سبک در ساخت بدنه‌ی عصاهای طبی متداول است. در عین حال، همچنان برخی افراد مدل‌های چوبی بادوام و خوش‌ساخت را ترجیح می‌دهند که اگر به‌درستی طراحی شوند، می‌توانند استانداردهای طبی را هم برآورده سازند.
پایه‌ی ضدلغزش (سرپایه)
سرپایه یا Tip، بخش انتهایی عصاست که با سطح زمین تماس پیدا می‌کند. این قطعه معمولاً از لاستیک یا موادی با اصطکاک بالا ساخته می‌شود تا روی سطوح مرطوب، لغزنده و سرامیکی مانع سر خوردن کاربر شود. در بعضی مدل‌های طبی، سرپایه دارای فنر و بالشتک ضربه‌گیر است تا شوک‌های ناشی از برخورد با زمین را جذب کرده و فشار کمتری به مچ دست و شانه وارد کند.
در برخی عصاها، پایه‌ای با چند شاخک (Quad Cane) وجود دارد که سطح اتکای بیشتری ارائه می‌کند و برای افرادی که نقص تعادل شدیدتری دارند، توصیه می‌شود. به طور کلی، طراحی ضدلغزش و کیفیت بالای لاستیک انتهایی، نشانهای از طبی بودن عصاست.
ارگونومی متناسب با مشکل بیمار
عصای طبی باید با وضعیت فیزیکی و نوع عارضه‌ی بیمار نیز سازگار باشد. برای مثال، اگر فرد دچار درد مزمن مچ دست است، انتخاب یک عصای با دسته‌ی خاص (مثلاً دسته‌ی مچی یا ارگونومیک کاملاً پیشرفته) توصیه می‌شود. اگر بیمار قدرت کافی در دست ندارد، ممکن است نیاز به عصایی باشد که دسته یا تکیه‌گاه ساعد داشته باشد. این جزییات فقط از طریق مشورت با فیزیوتراپیست یا پزشک متخصص روشن می‌شود و اهمیت فراوانی در انتخاب عصای ایدئال دارد.
انواع عصاهای طبی بر اساس طراحی و کارکرد
عصاهای طبی بر اساس شکل، متریال، و نحوه‌ی استفاده به چند دسته کلی تقسیم می‌شوند. شناخت این طبقه‌بندی می‌تواند به کاربران کمک کند تا بسته به نیاز و شرایط بدنی خود، گزینه‌ی مناسب را انتخاب کنند.
عصاهای ساده (Single-Point Cane)
رایج‌ترین نوع عصا که یک نقطه تماس با زمین دارد. این عصاها به‌صورت مستقیم یا با انحنای خفیف طراحی می‌شوند.
•مزایا: سبک، راحت، معمولا دارای قابلیت تنظیم ارتفاع
•معایب: نسبت به برخی مدل‌های پیشرفته‌تر پایداری کمتری دارد
این عصاها اگر بر اساس استانداردهای پزشکی طراحی شده باشند (دسته‌ی ارگونومیک، سرپایه‌ی ضدلغزش، وزن مناسب)، می‌توانند به‌عنوان عصای طبی شناخته شوند.
عصاهای چهارپایه (Quad Cane)
این مدل، به‌جای یک نقطه تماس، چهار پایه‌ی کوچک فلزی در بخش انتهایی دارد که روی یک کفی فلزی سوار هستند.
•مزایا: ثبات بالا، مناسب برای افراد با تعادل ضعیف
•معایب: سنگین‌تر، عدم تناسب در سطوح غیرهموار
عصای چهارپایه اغلب در بیماران مبتلا به عارضه‌های عصبی-عضلانی (مانند سکته مغزی) یا سالمندانی با ریسک بالای زمین‌خوردگی توصیه می‌شود. اگر اجزای ساخت آن استاندارد باشد، عصای چهارپایه قطعاً در رده‌ی عصاهای طبی قرار می‌گیرد.
عصاهای تاشو یا تلسکوپی (Folding/Collapsible Cane)
این عصاها قابلیت جمع شدن به قطعات کوچک یا کوتاه کردن ارتفاع را دارند و حمل و نقل‌شان آسان‌تر است.
•مزایا: حمل راحت در کیف یا چمدان، مناسب برای سفر
•معایب: به‌دلیل وجود مفاصل تاشو، ممکن است کمی کمتر از یک عصای ساده مقاومت داشته باشند
در بسیاری از موارد، عصاهای تاشو که توسط شرکت‌های معتبر ساخته می‌شوند، استانداردهای طبی را رعایت کرده و برای افرادی که رفت‌وآمد زیادی دارند یا سفر می‌کنند، گزینه‌ی مناسبی هستند.
عصاهای ساعددار (Forearm Cane)
برخی افراد با مشکلات حرکتی شدیدتر، ممکن است به تکیه‌گاه بیشتر در ناحیه‌ی ساعد نیاز داشته باشند. عصای ساعددار یا «عصای کانادایی» به این منظور طراحی شده است.
•مزایا: توزیع بهتر وزن روی آرنج و ساعد، کمک به افرادی که به قدرت بیشتری برای تحمل وزن نیاز دارند
•معایب: یادگیری و عادت به استفاده از آن کمی زمان‌بر است، ظاهر آن ممکن است از نظر زیبایی کمتر مورد پسند عموم باشد
این مدل در حوزه‌ی طبی شهرت زیادی دارد زیرا پس از عمل‌های جراحی یا آسیب‌های جدی اندام تحتانی، پزشکان یا فیزیوتراپیست‌ها اغلب آن را توصیه می‌کنند.
عصاهای با دسته‌ی خاص (Ergonomic Handles)
برخی افراد نیاز به طراحی‌های ویژه در بخش دسته دارند؛ مثلاً دسته‌های «پالم گریپ» (Palm Grip) برای کاهش فشار بر مچ دست یا مدل‌هایی که بر اساس قالب انگشتان ساخته شده‌اند. این تنوع طرح، به‌ویژه در بازار عصاهای طبی فراوان است. در موارد آرتروز مچ دست یا انگشتان، استفاده از چنین دسته‌هایی به فرد امکان می‌دهد با کمترین درد یا فشار، از عصا استفاده کند.
تفاوت عصای معمولی با عصای طبی
در نگاه اول، شاید یک عصای ساده با یک عصای طبی چندان متفاوت به نظر نرسد. اما هنگامی که ابعاد بیومکانیک و ارگونومی را در نظر می‌گیریم، درمی‌یابیم که رعایت نکردن چند استاندارد مهم در ساخت عصا می‌تواند عواقبی جدی به دنبال داشته باشد. از مهم‌ترین تفاوت‌های عصای معمولی با عصای طبی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
طراحی اصولی دسته: در عصاهای معمولی، دسته صرفاً جنبه‌ی ظاهری دارد یا حداکثر یک فرم سنتی ساده است؛ در حالی که در عصاهای طبی، شکل و جنس دسته بر اساس آناتومی دست و ملاحظات ارگونومیک تعیین می‌شود.
تنظیم ارتفاع: خیلی از عصاهای معمولی فاقد مکانیسم تنظیم ارتفاع‌اند. این در حالی است که در عصاهای طبی، یا ارتفاع ثابت اما استاندارد است و یا قابلیت تنظیم چندمرحله‌ای دارد.
مواد به‌کار رفته: در عصاهای طبی، از متریال سبک ولی محکم استفاده می‌شود تا ضمن کاهش بار اضافی روی شانه و مچ دست، از لحاظ استحکام بدنه نگرانی ایجاد نشود. عصاهای معمولی ممکن است از متریال غیرمقاوم یا فلزات سنگین ساخته شوند.
پایه‌ی ضدلغزش: سرپایه‌ی ضدلغزش و بالشتک‌های شوک‌گیر اغلب در عصاهای طبی به کار می‌رود، اما در مدل‌های معمولی ممکن است یک لاستیک ساده و غیراستاندارد نصب شود که با گذر زمان باعث لغزش و خطر زمین‌خوردگی می‌گردد.
انطباق با نیازهای خاص: بیماران ممکن است نیاز به تکیه‌گاه ساعد، دسته‌ی انحنادار یا ویژگی‌های دیگر داشته باشند که در عصاهای طبی تأمین می‌شود. عصاهای معمولی انعطاف چندانی در این زمینه ندارند.
مشاوره فیزیوتراپیست برای انتخاب عصای طبی
انتخاب عصا فراتر از یک خرید ساده است. در بسیاری موارد، مشورت با پزشک یا فیزیوتراپیست ضروری می‌شود. یک فیزیوتراپیست می‌تواند وضعیت تعادل بیمار، قدرت عضلانی در اندام تحتانی و فوقانی، میزان درد، دامنه‌ی حرکتی مفاصل و الگوی راه رفتن (Gait) بیمار را ارزیابی کند و سپس نوع مناسب عصا را تجویز نماید. حتی نحوه‌ی گرفتن عصا در دست و اینکه عصا در دست راست یا چپ باشد (در صورت یک‌طرفه بودن مشکل)، همگی تصمیماتی هستند که می‌توانند به ارتقای سلامت و پیشگیری از آسیب‌های ثانویه کمک کنند.
مثال: گاه بیماران تصور می‌کنند باید عصا را در سمت پای آسیب‌دیده حمل کنند، در حالی که در بسیاری از موارد، عصا در دست مخالف پای آسیب‌دیده قرار می‌گیرد تا تکیه‌گاه بهتری برای انتقال وزن بدن فراهم آید و فشار کمتری بر پای ضعیف وارد شود. چنین نکاتی تنها با مشورت متخصصان مشخص می‌شود.
استانداردها و تأییدیه‌های پزشکی برای عصای طبی
در کشورهای پیشرفته، مراکز و سازمان‌های استانداردسازی (مانند ISO یا CE در اروپا و FDA در آمریکا) دستورالعمل‌هایی برای تولید وسایل کمکی از جمله عصاهای طبی تنظیم کرده‌اند. اگرچه در ایران نیز استانداردهای ملی و مراجع نظارتی وجود دارد، اما ممکن است همه‌ی محصولات بازار الزاماً تحت این استانداردها تولید نشوند. برای اطمینان از طبی بودن یک عصا، علاوه بر بررسی ظاهر و کیفیت ساخت، می‌توان به نشانهای معتبری که روی آن حک می‌شود (نظیر ISO 11334-1 که مربوط به وسایل کمک حرکتی است) و توصیه‌ی پزشک معتمد نیز توجه کرد.
مشکلات استفاده از عصای غیراستاندارد
چنانچه فرد از عصایی استفاده کند که با قد و شرایط جسمانی‌اش همخوانی ندارد، یا طراحی غیراستانداردی داشته باشد، ممکن است با مشکلات زیادی روبرو شود:
درد در ناحیه‌ی مچ دست، آرنج و شانه: دسته‌ی نامناسب یا ارتفاع اشتباه، فشار بیش‌ازحدی به این مفاصل وارد می‌کند.
کمر درد: خمیده راه رفتن به دلیل کوتاه بودن عصا یا انقباض نامناسب عضلات پشت در صورت بلند بودن عصا، می‌تواند موجب درد در ناحیه کمر شود.
زمین‌خوردگی: سرپایه‌ی فرسوده یا لغزنده، به‌ویژه روی سطوح مرطوب، ریسک سقوط را افزایش می‌دهد.
تشدید انحرافات ستون فقرات: در کسانی که مبتلا به اسکولیوز، کیفوز یا سایر ناهنجاری‌های قامتی هستند، استفاده‌ی نادرست از عصا می‌تواند الگوی حرکتی غلط را تقویت کرده و انحرافات را بدتر کند.
نگهداری از عصای طبی
پس از خرید و انتخاب عصای طبی مناسب، مراقبت از آن نیز اهمیت بسزایی دارد. این وسیله‌ای است که کاربر در بیشتر ساعات روز با آن سر و کار دارد و سلامت جسمی او به عملکرد صحیح عصا گره خورده است. نکات زیر می‌تواند در حفظ کیفیت عصای طبی مؤثر باشد:
بازبینی سرپایه: لاستیک انتهایی یا سرپایه را به‌صورت دوره‌ای بررسی و در صورت ساییدگی زیاد یا لیز شدن، حتماً تعویض کنید.
اطمینان از اتصال قطعات: در عصاهای تلسکوپی یا تاشو، اتصالات و پیچ‌ها باید محکم باشند. هرگونه لقی یا عدم ثبات می‌تواند خطرناک باشد.
تمیزکاری منظم: آلودگی، گردوغبار یا رطوبت بیش‌ازحد ممکن است به بدنه یا سرپایه آسیب برساند. بهتر است عصا را با یک پارچه‌ی نرم پاک کنید و آن را در جای خشک نگهداری نمایید.
تنظیم دوباره ارتفاع: اگر برای فصل زمستان کفش‌های ضخیم‌تری می‌پوشید یا تغییرات قامتی در بدن شما به وجود آمده، ممکن است نیاز باشد ارتفاع عصا را مختصری تغییر دهید.
مراجعه به کارشناس: اگر حس می‌کنید دسته عصا لق شده یا بدنه تاب برداشته، به‌جای اینکه سرخود آن را تعمیر کنید، از یک کارشناس یا فروشگاه تخصصی وسایل پزشکی کمک بگیرید.
راهنمای تشخیص عصای طبی
برای تشخیص اینکه عصایی واقعاً طبی است یا خیر، می‌توانید از مراحل زیر پیروی کنید:
بررسی جنس بدنه: آیا از مواد سبک و مقاوم ساخته شده است؟
مقایسه با استاندارد ارتفاع: در حالت ایستاده، دسته‌ی عصا باید تا چین مچ دست شما باشد. اگر عصا دارای قابلیت تنظیم است، اطمینان حاصل کنید که بازه‌ی تنظیمی آن متناسب با قد شماست.
کنترل ارگونومی دسته: دست خود را روی دسته بگذارید؛ آیا احساس راحتی می‌کنید؟ شکل دسته به انحنای کف دست نزدیک است؟ فشار روی انگشتان یا مچ به طور نامتوازن وارد نمی‌شود؟
سرپایه‌ی ضدلغزش: لاستیک سرپایه چه کیفیتی دارد؟ آج‌دار است یا سطحی صاف دارد؟ در صورت نیاز، نمونه‌ی سرپایه را امتحان کنید.
مشورت با متخصص: در نهایت، اگر قرار است عصا به صورت طولانی‌مدت استفاده شود، مشورت با پزشک ارتوپد یا فیزیوتراپیست ارزش فراوانی دارد.
اهمیت آموزش درست برای استفاده از عصای طبی
حتی اگر عصایی تمام ویژگی‌های لازم را داشته باشد، در صورت استفاده‌ی اشتباه، نتیجه‌ی دلخواه به دست نخواهد آمد؛ چه‌بسا باعث درد یا آسیب بیشتر شود. بنابراین، در مراکز فیزیوتراپی یا کلینیک‌های توانبخشی، معمولاً یک جلسه‌ی آموزشی برای بیماران برگزار می‌شود و در آن موارد زیر آموزش داده می‌شود:
نحوه‌ی صحیح گرفتن عصا: جای قرارگیری انگشتان و زاویه‌ی مچ
هماهنگی حرکت عصا با گام‌ها: کدام پا هم‌زمان با عصا به جلو می‌رود و چگونه وزن بدن روی عصا منتقل می‌شود
مدیریت راه رفتن در سطوح مختلف: پله‌ها، سطوح شیب‌دار یا ناهموار
رعایت سرعت مناسب: فرد نباید بیش از حد سریع یا خیلی آهسته حرکت کند که تعادلش به هم بخورد
ایستادن و نشستن با عصا: چگونه از صندلی بلند شویم یا روی آن بنشینیم و در عین حال تعادل خود را حفظ کنیم
شما عزیزان می‌توانید تمامی آموزش‌های لازم را به صورت ویدیویی در وبسایت عصادست مشاهده کنید.
ترکیب زیبایی و عملکرد در عصاهای طبی
یکی از چالش‌های قدیمی در ساخت عصا، ایجاد تعادل بین زیبایی ظاهری و عملکرد طبی است. بسیاری از سالمندان یا بیماران، مایل‌اند عصای آن‌ها نه‌تنها کارآمد، بلکه زیبا و هماهنگ با استایل شخصی‌شان باشد. در سال‌های اخیر، طراحان صنعتی و هنرمندان تلاش کرده‌اند تا از مواد باکیفیت و رنگ‌بندی متنوع، منبت‌کاری، نقش‌های هنری و سبک‌های مدرن برای ساخت عصاهای طبی استفاده کنند. نتیجه، محصولاتی است که هم از استانداردهای بالینی بهره می‌برند و هم حس خوبی به کاربر منتقل می‌کنند. این امر علاوه بر افزایش اعتمادبه‌نفس کاربر، باعث می‌شود نگاه جامعه به عصا به‌عنوان یک وسیله‌ی صرفاً مخصوص «از کارافتادگان» تغییر کند.
عبارت «عصای طبی» تنها یک نام یا شعار تبلیغاتی نیست. این ابزار بایستی با معیارهای مشخصی از قبیل ارتفاع مناسب، دسته‌ی ارگونومیک، پایه‌ی ضدلغزش، متریال سبک و مقاوم، و طراحی سازگار با نیازهای توانبخشی تولید شده باشد تا بتواند واقعاً نقش مؤثری در بهبود راه رفتن، کاهش درد و پیشگیری از آسیب‌های ثانویه ایفا کند. استفاده‌ی صحیح از عصای طبی – که با آموزش و راهنمایی متخصصان همراه باشد – می‌تواند کیفیت زندگی افراد را (چه در دوران نقاهت پس از جراحی‌های ارتوپدی و چه در دوران سالمندی) به شکل محسوسی ارتقا دهد.
پس اگر قصد دارید برای خود یا یکی از عزیزانتان (والدین، همسر، فرزند) عصایی تهیه کنید که واقعاً در حکم تکیه‌گاهی مطمئن و کارآمد باشد، در نگاه نخست، به «طبی بودن» آن اطمینان حاصل کنید: آیا اصول ارگونومی رعایت شده است؟ آیا ارتفاع و دسته‌ی مناسبی دارد؟ آیا تولیدکننده‌ی معتبری آن را عرضه کرده است؟ و آیا فیزیوتراپیست یا پزشک، مدل آن را تأیید می‌کند؟
این پرسش‌ها را همواره باید در هنگام خرید عصا در ذهن داشت. عصایی که طبی نباشد، ممکن است در ظاهر تفاوت چندانی نداشته باشد، اما در عمل می‌تواند خطرساز باشد یا لااقل مفید واقع نشود.
اگر در جست‌وجوی خرید عصای طبی باکیفیت و استاندارد هستید، «گالری عصادست» از مراجع قابل اعتماد محسوب می‌شود. مجموعه ما با عرضه‌ی انواع عصاهای طبی (از مدل‌های کلاسیک چوبی گرفته تا نمونه‌های مدرن آلومینیومی)، امکان انتخاب متنوعی را برای شما فراهم می‌کند. همچنین مشاوره‌ی تخصصی در انتخاب متناسب با نیاز و سلیقه‌ی کاربران، از دیگر مزایای «گالری عصادست» است. برای کسب اطلاعات بیشتر، به وبسایت و راه‌های ارتباطی گالری مراجعه کرده و از جدیدترین محصولات و پیشنهادهای ویژه بهره‌مند شوید.
پرسش‌های متداول درباره عصای طبی
آیا هر سالمندی نیاز به عصا دارد؟
خیر، لزوماً هر فرد سالمند به عصا نیاز ندارد. معیار اصلی برای استفاده از عصا، وجود اختلال تعادلی، درد در مفاصل، یا ضعف عضلانی است. سالمندان فعال ممکن است اصلاً به وسایل کمکی نیاز نداشته باشند.
چه زمانی باید از عصای پایه دار به‌جای عصای معمولی استفاده کرد؟
زمانی که فرد دچار عدم تعادل شدیدی باشد یا به‌دلیل نقص عصبی یا عضلانی نتواند با یک عصای تکیه‌ای ساده، ثبات خوبی داشته باشد. در این موارد، عصای پایه دار توصیه می‌شود.
عصا در دست کدام سمت بدن باید قرار بگیرد؟
در اغلب موارد، اگر پای راست آسیب‌دیده باشد، عصا در دست چپ گرفته می‌شود و بالعکس. با این کار، وزن بدن روی سمتی که سالم‌تر است و همچنین عصا توزیع می‌شود. البته تشخیص نهایی به‌صورت تخصصی و با در نظر گرفتن شرایط بیمار است.
آیا می‌توان عصای طبی را تزئین کرد؟
بله، بسیاری از افراد علاقه‌مند به زیبایی ظاهری عصا هستند. به‌شرطی که تزئینات باعث اختلال در ارگونومی دسته یا افزایش وزن بیش‌ازحد نشود، می‌توان بدنه یا دسته را با طرح‌های هنری تزئین کرد.
چطور بفهمیم عصایی که می‌خریم واقعاً طبی است؟
علاوه بر ظاهر مناسب و استاندارد، دسته‌ی ارگونومیک و سرپایه‌ی ضدلغزش، بهتر است با یک متخصص مشورت کنید یا از مراکز معتبر فروش عصا خرید نمایید. برخی برندهای شناخته‌شده در دنیا یا تأییدیه‌های علمی هم می‌تواند نشانه‌ی خوب بودن کیفیت عصا باشد.
